GDY MRÓWKI IDĄ

                                         „Bunt się uskrzydla tak – jak w kamień toczy”
                                                                                 Stanisław Grochowiak
 
Gdy mrówki idą, ziemia dudni.
Chwiejne, nieuprzedzone,
wlokące,
wleczone.
 
Kiedy zdradzeni szepczą,
słowo drży.
Dzielnych i czas daremny
wyszczerbią mgły.
 
Gdy słabi tupią, kłamstwo woła
- jak stygmat w skale -
wielkim
złudzeniem wielkich.
 
Gdzie głodni idą, kamień płacze
- bo i on za nich
umierać już
chce.
 
Gdy zbrojni broczą w sławie rdzy,
wyziębią sytych,
przebudzą
śmielszych.