OTO JA

 

 
Oto nieroztropny - ja,
nie pojmujący bliskich i siebie,
czasu, nieistnienia i istnienia
- niedbałych.
 
A oto spokój ziemi wszczepiony
sosną oporną wiatrom i porom
- żywotnymi sokami
i znojem.
 
Nie szuka ona, więc nie błądzi,
nie zna sensu poza wyssanym z rosą.
Nic nie twierdzi,
nie wątpi.
 
Natrętnych pytań nie potrafię zliczyć
ani przekreślić
- narodzinom, cierpieniu i śmierci
uwierzyć i ulżyć.
 
Zanim przeminę kłosem starości,
ufnie do tańca proszę,
choć oczy spieszą ku Słońcu
jak na ofiarnym stosie.