MNIEJSI MOI

Zanim dłoniom swym wypomniałem

- przed świtem - z buszu, zewsząd,

biegliście karmić i straszyć,

mnie poić - mniejsi moi.

Więc, dnia wzywajcie i krzyczcie,

pstrokate, kudłate, spokojne,

w niedźwiedzich, sarnich i psich,

w gronostajowych futrach.

Spójrzcie, jak wasz jestem z krwi.

A jednak z głodu wyrosłem

i was, ukrzyżowanych,

z siebie zdjąłem.

O rozpołowieni, dostojni na szosie

ze złamaną twarzą, w lisich,

w kocich, zajęczych

i wiewiórczych futrach!

Samotnych śmierci nie rzucę

- już myśli i miejsce

układam

sobie obok.