SYNOWIE QUETZALCOATLA

 

 

 

Tysiące lat barwne pióra quetzala szybowały nad szczytami
i dolinami Chiapas, otwierając oczy światu i zdobiąc skronie Jego.
Skrzydłami wyniosłych grzbietów rozpalonych jasnością,
brzemieniem lat, rok po roku odsuwanych w przepaść,
supłem zaklinającym pamięć w skórzane rzemienie
- wbrew świętemu zapomnieniu - chwaliły Pana.
Mężczyźni i kobiety - jak w strzale łuku, świętej ofiarą -
w Nim znajdowali opiekę, schronienie przepowiedni i ulgę nocy.
Dzieci Jego źrenic smakowały kukurydzę, miód
i kwaśne owoce nopalu, świergocąc na przywitanie ojców
kruczymi włosami, pod Jego czujnym wzrokiem.
 
Z Nim zmarli wspominali żar i ukojenie domowego ogniska,
a młodzieńcy, żywiąc i radując, chwalili lica
szczodrej nadziei - morelowe oblubienice.
Pola rodziły dynie, których nie trzeba było kraść pod osłoną nocy.
Ponad placki sytości, każdego dnia i nocą, przedkładaliśmy
uczciwość snów i pleców łamanych dźwiganiem losu.
Nie skąpiąc otuchy kaktusa, z Jego rozkazu,
wiarą schylonego karku, gorzką strawą łaknących,
stroniliśmy od niesławy, zarazy i śmierci.
Nawet zapalczywy Diego, paląc boskie księgi przodków,
nie zniweczył, nie przepłacił ceny naszej pamięci.
Nie spopielił świętej przyjaźni wysiedlonych
ze starych wiosek - dla chwały Pana.
 
Zmarli nasi, wciąż wytrwale wspinają się do Nieba
po trzynastu stopniach kutych w skale, a bohaterów po śmierci,
dla ich i dzieci naszych, chwały, sadzamy u boku
jasnego Słońca, na świętym drzewie dusz.
Z nadzieją patrzymy w oczy naszemu Szczęściu.
Prosimy Go o pomyślność, zdrowie i łaskę kukurydzy.
Jemu ofiarujemy kadzidło z lawendy - z jednej strony świata
i kadzidło żywicy kopalu - z drugiej strony świata.
Zmarłym w Chan Koone sprawiamy podwójny pochówek
i strawę na długą, stromą drogę.
 
Na wspomnienie piramid Słońca i Księżyca, i na pamięć
darów ratujących serca Niebu a sumienia z oschłości.
Gdy w poszukiwaniu szczęścia, stroniąc od gniewu,
nie z własnej woli stawaliśmy się bogami,
pamiętaliśmy ojców i znaliśmy swój los
- żywych i umarłych.